Ο Φαντασματούλης

Στο τέλος του Οκτώβρη, όταν τα φύλλα γίνονται χρυσά, ένα μικρό, απαλά-άσπρο φαντασματάκι βγαίνει να παίξει. Τον λένε Φαντασματούλη. Δεν κάνει «μπου!», κάνει «πουφ!» και γελάει σιγανά: «χι-χι!». Του αρέσουν τα φαναράκια, οι κολοκύθες και οι ζεστές αγκαλιές.

Ένα βράδυ του Halloween ο Φανταστούλης ψάχνει φίλους για παιχνίδι. Βλέπει παιδιά με στολές: μια μικρή μάγισσα, έναν θαρραλέο πυροσβέστη, μια γατούλα με μουστάκια. «Καλησπέρα!» λέει ο Φανταστούλης. «Θέλετε να παίξουμε το παιχνίδι των φώτων;»
«Ναι!» φωνάζουν τα παιδιά. «Πώς παίζεται;»

«Εύκολο!» λέει. «Όταν ανάβει το φαναράκι της κολοκύθας, κάνουμε μεγάλο χαμόγελο. Όταν σβήνει, κάνουμε τη πιο αστεία γκριμάτσα!» Τα παιδιά γελούν και δοκιμάζουν. Ανάβει—χαμόγελο! Σβήνει—γκριμάτσα! Ο Φαντασματούλης κάνει την πιο αστεία από όλες: γίνεται τόσο στρόγγυλος που μοιάζει με φουσκωτό μπαλόνι!

Μετά, πάνε όλοι μαζί «τρακ-τρακ» από πόρτα σε πόρτα. Δεν λένε «φοβάμαι», λένε «γεια σας και χαρά σας!» και τραγουδούν σιγανά:
«Τικ-τακ, τικ-τακ, ήρθε η γιορτή,
με φως στην κολοκύθα και φίλους μαζί!»
Οι μεγάλοι τους δίνουν χαμόγελα, «μπράβο!» και λίγες λιχουδιές.

Όταν το φεγγάρι ψηλώνει, ο Φαντασματούλης νιώθει κουρασμένος. «Ώρα για καληνύχτα», ψιθυρίζει. Τα παιδιά τον αγκαλιάζουν απαλά—ναι, γίνεται!—γιατί ο Φανταστούλης είναι μαλακός σαν σύννεφο. «Καληνύχτα, φίλε μας!»
Ο Φανταστούλης κάνει ένα τελευταίο «πουφ!» και κουλουριάζεται μέσα σε ένα ζεστό, πορτοκαλί φως από μια κολοκύθα-φαναράκι.

Και έτσι μαθαίνουμε πως το Halloween δεν είναι για να φοβόμαστε. Είναι για να φτιάχνουμε χαμόγελα, να παίζουμε μαζί, να μοιραζόμαστε καλοσύνη—και να λέμε μια γλυκιά καληνύχτα στο πιο τρυφερό φαντασματάκι του κόσμου. 🎃👻

Ας φτιάξουμε λοιπόν την χειροτεχνία μας, τον Φαντασματούλη μας!

Θα χρειαστούμε: