Η χελώνα και ο αετός
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία χελώνα που ζούσε σ’ ένα πανέμορφο δάσος. Κάθε μέρα έκανε την βόλτα της, έτρωγε νόστιμο χορτάρι και μιλούσε με όλα τα ζώα. Δεν φοβόταν τίποτα γιατί το σκληρό καβούκι της ήταν σαν πανοπλία και την προστάτευε από κάθε απειλή.
Η χελώνα ήταν χαρούμενη όμως κάθε φορά που έβλεπε τους φίλους της τα πουλιά να πετούν ψηλά στον ουρανό, ζήλευε και στεναχωριόταν που εκείνη δεν είχε φτερά για να πετάξει.
Τι τυχεροί που είναι οι φίλοι μου τα πουλιά! Πόσο όμορφο πρέπει να φαίνεται το δάσος από ψηλά! Αχχχ αυτό το σκληρό καβούκι…. Μακάρι να μην το είχα! Αλλά να ‘χα κι εγώ φτερά! Να πετάω ψηλά!....
Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της και την έκαναν να χάνει την καλή της διάθεση.
Κάποια μέρα εκεί που καθόταν στεναχωρημένη και κοίταζε τον ουρανό ήρθε και κάθισε δίπλα της ένας αετός.
-Καλημέρα κυρά Χελώνα! Τι σε απασχολεί τόσο που έχεις γύρει σκεπτική?
-Καλημέρα Αετέ μου! Βασιλιά των πουλιών! Αγέρωχε και τυχερέ!
-Ευχαριστώ Χελώνα μου για τα καλά σου λόγια! Γιατί όμως θεωρείς ότι εγώ πιο τυχερός από εσένα?
-Αχ Αητέ μου! Εσύ είσαι ελεύθερος και πετάς ψηλά στον ουρανό! Εμένα όμως με κρατά στη γη αυτό το σκληρό καβούκι. Τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσα να πετάξω κι εγώ!
Ο αετός την κοίταξε καλά καλά και σκέφτηκε ότι η χελώνα δεν πρέπει να είναι καλά στα λογικά της. Που ακούστηκε μία χελώνα να πετά στον ουρανό! Όμως σκέφτηκε ότι θα μπορούσε για μία φορά να της κάνει το χατίρι, να την γραπώσει με τα πόδια του και να την πάει μία μικρή βόλτα. Μοιράστηκε λοιπόν την σκέψη του με την χελώνα, η οποία βεβαίως ενθουσιάστηκε! Δεν έβλεπε την ώρα και την στιγμή να βρεθεί εκεί ψηλά στα σύννεφα!
Και μια και δυο ξεκίνησαν μαζί την πτήση τους.
Η χαρά της χελώνας δεν περιγράφονταν!! Ηταν πραγματικά ευτυχισμένη!! Τι ωραίος που είναι ο κόσμος από ψηλά!!
‘Όμως πάνω στον μεγάλο ενθουσιασμό της άρχισε να παρακαλεί τον αετό να την αφήσει να πετάξει μόνη της! Ο αετός γέλασε μέσα του αλλά σκέφτηκε ότι θα ήταν ένα καλό μάθημα για την χελώνα αν την άφηνε στον αέρα χωρίς βοήθεια, όχι όμως πολύ ψηλά αλλά λίγο πριν την προσγειωθούν στο έδαφος. Κι έτσι της είπε:
-Τώρα που θα σε αφήσω, πέτα! της είπε και την άφησε…
Η χελώνα όμως που δεν ήξερε, αλλά και δεν μπορούσε να πετάξει, έπεσε στο έδαφος και χτύπησε βαριά. Ευτυχώς που είχε το σκληρό καβούκι της και την έσωσε από βέβαιο θάνατο!
-Αααααχχχχ…..Τι πήγα να κάνω, σκέφτηκε ενώ βόγκαγε από πόνο. Εγώ δεν είμαι πουλί και δεν θα γίνω ποτέ! Είμαι χελώνα…
Κρύφτηκε λοιπόν για να μην την δουν τα υπόλοιπα ζώα και γελάσουν με το πάθημά της. Είχε καταλάβει πια πολύ καλά ότι όποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του και ζηλεύει τους άλλους στο τέλος, πολλές φορές, μπορεί και να πάθει μεγάλο κακό.
Ευχαριστούμε τις παρακάτω πηγές για την εικονογράφηση:
- Freepik
- brgfx / Freepik
- pch.vector / Freepik