Η Κολοκύθα του Halloween και η ιστορία της

Έλα, αγάπη μου, να σου πω μια ιστορία για την κολοκύθα και το Halloween.

Ξέρεις την πορτοκαλί, στρογγυλή κολοκύθα που βλέπουμε παντού το φθινόπωρο; Πολύ παλιά μεγάλωνε άγρια στην Αμερική. Οι πρώτοι άνθρωποι εκεί την καλλιεργούσαν, έτρωγαν τη γλυκιά της σάρκα, τους τραγανούς σπόρους και κρατούσαν το σκληρό της κέλυφος σαν μπολάκι. Αργότερα ταξίδεψε με καράβια στην Ευρώπη και έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό σήμερα τη βρίσκουμε σε σούπες, σε πίτες και στις αγκαλιές μας όταν τη σηκώνουμε από τα χωράφια!

Τώρα, για το Halloween: πριν από πολλά-πολλά χρόνια, στις χώρες των Κελτών (στην Ιρλανδία και τη Σκωτία), οι άνθρωποι γιόρταζαν το τέλος της συγκομιδής. Πίστευαν πως εκείνη τη νύχτα η γραμμούλα ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς γινόταν πολύ λεπτή, κι έτσι ντύνονταν με στολές, άναβαν φωτάκια και χτυπούσαν πόρτες για μικρές λιχουδιές. Σιγά-σιγά αυτή η γιορτή έγινε η παραμονή των Αγίων, το Halloween που ξέρουμε.

Και πώς μπαίνει η κολοκύθα εδώ; Στην αρχή οι άνθρωποι φτιάχνανε φαναράκια σκαλίζοντας γογγύλια και παντζάρια για να διώχνουν τα… σκανταλιάρικα πνεύματα. Υπάρχει κι ένας παλιός μύθος για τον Τζακ, έναν πονηρό τύπο που τριγυρνούσε με ένα φως μέσα σε σκαλιστό λαχανικό—γι’ αυτό τα λέμε “jack-o’-lantern”. Όταν πολλοί Ιρλανδοί πήγαν στην Αμερική, βρήκαν τις μεγάλες, πορτοκαλί κολοκύθες: ήταν πιο μαλακές, πιο εύκολες στο σκάλισμα και φαίνονταν υπέροχες με κεράκι μέσα. Έτσι η κολοκύθα έγινε το αγαπημένο φαναράκι του Halloween.

Σήμερα, όταν πλησιάζει ο Οκτώβρης, πηγαίνουμε σε χωράφια γεμάτα κολοκύθες, διαλέγουμε την πιο όμορφη, τη σκαλίζουμε με μάτια και χαμόγελο (λίγο αστείο, λίγο τρομαχτικό!), την ανάβουμε και τη βάζουμε στην πόρτα μας. Και μετά, με τις στολές μας, μοιράζουμε χαμόγελα και… λίγη σοκολάτα. Η κολοκύθα μάς θυμίζει τη σοδειά, την αφθονία και ότι το φθινόπωρο μπορεί να είναι και ζεστό και μαγικό.

Λοιπόν; Θέλεις αύριο να διαλέξουμε μαζί την “τέλεια” κολοκύθα μας; 🎃

Μέχρι τότε μπορούμε να φτιάξουμε μία όμορφη χειροτεχνία με θέμα την κολοκύθα!